Dag 62 (GBSR 19), verplaatsingsetappe

Mielno – Loissin (208km)
Gelukkig viel de herrie gisteravond wel mee. Of ik heb het gewoon niet meer gehoord en ben in slaap gevallen. Vol goede moed sta ik op en rij zoals vaker alleen het kampeerterrein af. Al vrij snel kom ik op de drukke smalle weg. Erg vervelend die constant inhalende en tegemoetkomende auto’s. Het valt me op dat de auto’s in Polen behoorlijk stinken. Tegen de middag begin ik er zelf een beetje misselijk van te worden. Door zoveel verkeer rij ik niet relaxed, ik trap hard door om zo snel mogelijk van deze weg af te komen. Hierdoor heb ik nauwelijks oog voor het landschap. Wat ik wel zie is de mist vanaf de zee die een klein beetje landinwaarts waait. Het geeft een wat spookachtige aanblik. Vlak voor de lunchplek in Swinoujscie kom ik tegelijkertijd met Jorg bij een veerboot aan. Het is er druk. We gaan de boot op en deze looppt vooral vol met voetgangers. Het plaatsje Swinoujscie is behoorlijk touristisch. We zien een deel van de groep op een terrasje zitten en parkeren de fietsen daar. Zeer regelmatig moet Andy “Pleaze don’t touch itz!” roepen als er weer kinderen de spiegels van een paar fietsen willen omdraaien of mensen te stevig tegen de fietsen willen leunen. Ook vraagt hij aan verschillende mensen om hun kinderen in de gaten te houden. Als ik klaar ben met de lunch wil ik weg rijden maar zie dat een moeder haar kind ongevraagd in Kees’ fiets wilt zetten. Ik jaag haar weg en krijg een boze blik toegeworpen. Die ontwijk ik. Het is ongelooflijk hoe makkelijk mensen aan andermans spullen zitten. Gelukkig zijn de meeste mensen wel opgevoed en houden zichzelf en hun kinderen in bedwang, kijken alleen of vragen of ze een foto mogen maken of vragen of hun kind er even in mag zitten. Als dat gevraagd wordt vindt niemand het een probleem, we moeten alleen aangeven waar ze wel en niet op kunnen/mogen staan.
Ik rij weg en kan direct weer stoppen. Een reporter van de lokale krant had Andy al geinterviewd, nu ben ik dus aan de beurt. Na vijf minuten zijn er genoeg foto’s gemaakt en kan ik echt op weg.
De weg lijkt iets minder druk, maar zodra we de Duitse grens zijn gepasseerd, wordt het alweer drukker. Hier is een fietspad langs de weg, maar die wordt ook door voetgangers gebruikt. De auto’s stinken hier wel minder, maar het voorbijrazen blijft uitermate irritant. Ik heb er genoeg van en ga toch maar het fietspad op. De snelheidsmeter gaat naar beneden, maar de irritatiemeter ook. De laatste 5km kan ik eindelijk van deze dagtocht genieten. Een kleine weg met vrijwel geen verkeer. Weinig gezien vandaag, ik noem het maar een verplaatsingsetappe. Eten doen we vanavond in het restauramntje op de camping. Het duurt ontzettend lang en de serveerster is een warhoofd. De bestelling wordt nog ingewikkelder omdat we één voor één aan komen lopen en hier en daar zelf van plaats verwisselen. Uiteindelijk wel lekker gegeten. Alleen Lars niet. Die heeft er ongeveer 2 uur gezeten, heeft wat kunnen bestellen, maar het duurde zo lang dat hij op een gegeven moment is opgestaan en weggelopen. 5 minuten later kwam zijn lasagne. Die heeft hij mooi gemist.