Dag 54 (GBSR 11), een beetje geduld graag...

Tallinn – Lepanina Hotel & Camping (218km)
Ik hoor gerommel buiten. Zijn het dieren? Vannacht zag ik nog een egel. Nee, het klinkt meer als opbrekende tenten. Zodra ik één oog open heb kijk ik op mijn telefoon, mijn wekker. Ik doe nog een oog open en probeer de tijd scherp te krijgen. Het duurt een paar seconden voor ik door heb dat het bijna drie kwartier over alarmtijd is. Of ik heb mijn wekker niet gezet, of ik heb hem in mijn slaap uitgezet. Ik gok de 2e mogelijkheid. Snel prop ik een broodje naar binnen en met mijn mond vol smijt ik mijn spullen in de tas en breek de tent af.
We rijden met 6 man van de camping af. We rijden 10 km over een brede weg, maar het is vroeg en nog niet druk. We slaan af en komen op een minder brede, maar ook nog minder drukke weg. Na een uurtje zien we Jörg langs de kant van de weg staan. In eerste instantie denkt iedereen aan een lekke band, maar hij verklaart dat zijn achterwiel haast niet meer rond draait. Jörg heeft een naafdynamo in zijn achterwiel en de draad lijkt zich om de as heen gewikkeld te hebben. We kunnen niet veel doen met z’n allen, dus de groep rijdt door. Ik blijf achter, ik wilde toch iets langzamer gaan rijden. Na wat rommellen krijgt Jörg de draad los en zet zijn achterwiel weer vast. Het resultaat is teleurstellend, de achterwiel blijft wijgeren soepel rond te gaan. Zijn achterwiel moet er helemaal uit, er zit niets anders op dan Erwin van de bezemwagen te bellen. Erwin is nog bezig ergens inkopen te doen, hij komt over ongeveer een half uur. Ik wens Jörg succes met zijn wiel en hij zwaait me uit.
Ik rij niet heel lang alleen, want een stuk verder zie ik Martin langs de weg staan. Hij is een beetje moe en is ook afgehaakt van het eerste groepje. Met z’n tweeën rijden we verder tot vlak voor de lunchstop. De lunchstop is iets van de route af. Op het kruispunt waar de route links en de lunchstop (in Pärnu) naar rechts gaat blijf ik even op Martin wachten. Hij is een paar keer gestopt onderweg en de achterstand is blijkbaar te groot geworden. Na een kleine 10 minuten is mijn geduld op en rij ik naar Pärnu. Als Martin ook hier wilt lunchen zie ik hem wellicht nog. In Pärnu is het even zoeken voor ik het groepje dat vlak voor me zat met Wilfred, Kees en Harry, gevonden heb. Bij het eettentje zitten een aantal andere GBSR-rijders. Behalve bovengenoemde 3 gaan de anderen net weer op pad. We blijven dus met 4 man over. We bestellen wat eten en drinken en praten over de rit van vandaag tot zover. De lunch is op 160km, dus ruim over de helft van deze etappe. Na een half uurtje komen Jörg en Erwin aangelopen. Ze zijn terug geweest naar Tallinn en hebben een nieuw achterwiel gehaald. De as en wiel van Jörg waren zo doorgesleten dat alleen een nieuw wiel uitkomst kon bieden. Vandaag blijft Jörg dus in de bezemwagen zitten. Op de camping zal hij zijn wiel verwissellen.
Martin komt ook aangelopen en de drie nieuwe tafelgasten bestellen ook wat drinken en eten.
Ruim een kwartier later komt het eerste voedsel op tafel. Drie borden. Het lijkt wel heel erg op de bestelling van Martin, Jörg en Erwin. Onze bestelling lijkt ergens tussen terras en keuken te zijn opgelost. Excuses worden gemaakt en onze bestelling komt zo snel mogelijk op tafel. Uiteindelijk hebben we bijna twee uur oms op het terras moeten vermaken. Niet echt een snelle lunch, maar ja, we hebben geduld want het is vakantie.
De laatste 45 km van de rit gaat over route 4. Dit is geen fietsroute, maar een halve snelweg. Er is niet veel ruimte langs de kantstreep, maar ahet is niet heel druk en het asfalt is goed. We kunnen er goed doorrijden en binnen 1,5 uur staan we dan ook op de camping. Hoewel we laat gelunched hebben, gaat het diner er ook nog wel in.
Om 7 uur verzamelen we en gaan (niet allemaal) eten in het hotel Lepanina, waar de camping een onderdeel van is. We maken de fatale keus om binnen te gaan zitten. We kunnen maximaal met 4 man aan 1 tafel zitten, dat is geen probleem. Ik zit met Harry, Wilfred en Dieter aan één tafel. Voor de tafels buiten loopt een knappe jonge blonde serveerster rond, laten we haar voor het gemak Blondie noemen.
Binnen worden we bediend door een dame die heel erg aan het Sovjet tijdperk doet denken. Zo te zien is ze niet veel ouder dan Blondie, dus het Sovjet tijdperk zal ze zeker niet bewust hebben meegemaakt. Ze is niet lang, maar de lengte is ongeveer in verhouding met de breedte. Met deze verhouding bedoel ik 1:1. Het is wonderbaarlijk hoe snel ze van de ene tafel naar de andere of naar de keuken rolt. Zelfs met borden en glazen in haar hand. Volgens mij kan het natuurkundig niet eens. Ik wil haar eigenlijk Igor noemen, maar laten we het toch maar houden op Olga. Olga doet denken aan een masseuze. Een beetje dit effect: je wordt door Blondie naar een massage tafel gedirigeerd, je gaat daar onder zo’n veel te klein handdoekje liggen en vlak voor het moment dat de massage begint doe je je ogen open met het idee het engelengezicht van Blondie te zien terwijl in werkelijkheid Olga over je heen gebogen staat, je omrolt en haar elleboog met volle overgave tussen ruggenwervel 3 en 4 plant.
Je kan Olga ook zien als de kantinejuf die een pollepel vol prut in je diepe bord mietert en gedecideerd “Volgende” roept. Maakt niet uit in welke taal, want de hint is duidelijk.
Dat is Olga dus.
Met knikkende knieën bestellen we iets waarvan we denken dat dat een goed idee is. Wilfred heeft een vraag. Daar gaat het dus al mis. Olga blijkt geen Engels te spreken. Met de halve bestelling op haar lijstje dribbelt ze weg. Blondie laat buiten even voor wat het is en beantwoord in prima Engels de vragen en neemt de rest van de bestelling op.
Even later komt Olga het drinken serveren. Het eten duurt een tijdje, maar we hebben geduld, want we hebben vakantie. Na het hoofdgerecht krijgen Wilfred en Dieter hun hoofdgerecht. Wilfred had iets Estlands, zoete zuurkool met vlees. Ik had ook iets Estlands, iets met appel.
Als Dieter en Wilfred hun eten op hebben, hebben Harry en ik nog steeds niets gehad. We vragen het nog maar even. Olga kan er zowaar om lachen en spreekt toch engels: “Oh, no food?”.
Het duurt even, maar dan heeft Harry zijn pasta eindelijk. Nou ik nog. Na nog twee keer vragen en aangeven dat ik Estlands eten had besteld (tuurlijk weet ik niet meer hoe het heet), komt ook mijn gerecht op tafel: Zoete zuurkool. Ik heb geen zin meer om aan te geven dat dit niet was wat ik had besteld. Het is nog steeds vakantie maar heb geen geduld meer om mijn knorrende maag te laten wachten.