Dag 17, Klimmen zit tussen je oren

Tvinne – Sogndal (102km)
Tim Krabbé zei het eens: Klimmen zit tussen je oren. Nou, m’n oren voelen toch wat anders dan mijn benen. Maar hij heeft wel gelijk. Vroeg op pad om niet in de hevige middagzon de stijle klim te hoeven doen. Vanaf de camping gaat het omhoog. En daar voorbij. Ja, het zit tussen m’n oren, ik weet namelijk wat komen gaat. Bij de term foto-stop (ivm stijle helling) moet ik altijd denken aan de klim die nu komen gaat. Dezelfde klim heb ik eerder gedaan. Toen was ik 24 jaar jonger, 24 kilo lichter, m’n fiets was 24 kilo lichter en ik had waarschijnlijk ook 24 kilo minder bagage mee. Nee, dat gaat vast niet tussen mijn oren zitten. Kleiner kan ik niet schakelen, maar ik kom vooruit. De weg is een stuk rustiger dan ik had verwacht, dat zit mee. De wolken geven af en toe verkoeling waar de bomen te kort schieten, dat zit ook mee. M’n benen gaan nog steeds rond zonder hard te protesteren. Ze voelen alsof ik er een betonpaaltje mee door midden kan trappen (ga ik niet uitproberen, ik denk dat het wel lukt, maar ook dat dat gruwelijk veel pijn doet).
Zonder te stoppen kom ik bij de zig-zag helling. Inmiddels zit ik alweer op bijna 600m. Nog maar 400m te gaan. Op de helling hoef ik maar één keer te stoppen. In mijn herinnering moest dat bij elke bocht. 5 in totaal. Bovenaan de zig-zag helling hoort een eland te staan. Zelfs op Google Streetview staat hij er. Maar nu is het nog te vroeg in het seizoen en loopt waarschijnlijk ergens een weiland kaal te vreten. Bovenaan de zig-zag helling is het nog niet gedaan met het klimmen. In totaal is het circa 5km klimmen met een constante helling van ongeveer 7%. Blijkbaar zit het toch goed tussen mijn oren, want ik hoef slechts nog 1x te stoppen (om een foto te maken natuurlijk). Ik rij de tunnel in, ik weet dat het hoogste punt van de klim is bereikt, maar weet dat er een afdaling van ongeveer 100m aan komt, waarna ik weer opnieuw naar 1000m moet klimmen. Ha, daar lach ik om. Nu weet ik het zeker, het zit weer goed tussen mijn oren.
In de tunnel begin ik te fluiten. Niet omdat ik vrolijk ben, maar gewoon omdat het in de tunnels hier leuk klinkt.
Ik begin met de afdaling, eigenlijk jammer want ik ga weer helemaal terug naar zeeniveau. Verte zie ik donkere wolken, maar dat blijkt alleen een achtergrond doek te zijn want ook de rest van de dag blijft het stralend weer. Halverwege de afdaling stop ik op een mooi uitzichtpunt op Vik voor een appelgebakje en een cola. Mijn idee was om na de afdaling aan het eind van de weg waar ik een veerboot op moet om op een camping te gaan staan. Dan kan ik rustig een keuze maken of ik via Sogndal rij of een andere route. Tegelijkertijd met een veerboot kom ik aan op het eind van de weg. De alternatieve route die ik bedacht had gaat niet. Wel is de keus hier richting Hella (Sogndal) of richting Dragsvik. De camping is 2km terug, dus daar heb ik geen zin in en het is ook nog vroeg. De aangekomen boot gaat naar Hella. De keus is snel gemaakt en ik spring met de fiets aan boord. Sogndal is nog een kleine 40km, maar de weg volgt het fjord en er zitten amper klimmetjes in. Voordat ik het weet kom ik in Sogndal op de camping aan. Het is een redelijk plaatsje. Na wat te hebben rondgelopen besluit ik dat ik trek heb in een pizza ofzo. De pizza gaat alleen in formaat heel groot, dus het wordt ofzo. Ofzo is kebab menu. Het is nu 21:30 en de zon verdwijnt in rap tempo achter een berg. In net zo’n rap tempo daalt de temperatuur. Douchen en in de slaapzak naar muziek luisteren dus.
Oja, de route heb ik aangepast. Einddoel is nu Davik in plaats van Ålesund. Scheelt ongeveer 100km op mijn route, maar scheelt nog meer klimkilometers.