Dag 35, Eten in de Bistro

Hirsthals – Dokkedal (100km)
Nadeel van een boot die voornamelijk langs de kust vaart is dat je wilt blijven kijken. Nadeel van zomer in Noorwegen is dat het maar niet donker wilt worden. Nadeel van een luxe hut met tv is dat je blijft kijken naar het bewegende behang. Nadeel van vroeg aankomen in Hirsthals is dat je om 7:00 je kamer uit moet. Nadeel van vroeg je kamer uit is dat je nog vroeger moet opstaan. Consequentie is dat ik te kort heb geslapen en dus al moe ben voor ik in de fiets stap. Voordeel van Denemarken is dat de heuveltjes iets kleiner zijn dan in Noorwegen. Het landschap is een stuk minder imposant dan tussen de hoge bergen in Noorwegen. Voordeel is dat hier veel keus aan wegen is, zodat als je de goede route neemt, je vrijwel niemand tegen komt. Ik kom al snel weer een gravel pad tegen, deze omzeil ik, net als de volgende. De derde kan ik niet meer omzeilen, want die begint halverwege een weg waar geen afslagen zijn. Het loopt omhoog en mijn achterwiel slipt net niet door. Gelukkig is het een kort stukje, dus dat viel niet tegen. De hellingen zijn duidelijk minder steil dan in Noorwegen, als ik bovenaan een helling kom, kan ik nog steeds fluiten zonder buiten adem te raken of duizelig te worden. In de nabije verte zie ik regenwolken, deze kan ik echter behoorlijk ontwijken. Ik voel 2 druppeltjes water, maar na 3 seconden fiets ik weer in het zonnetje. De dreiging van de wolken blijft. Rond 11:30 kom ik al bij de geplande camping aan. Ik vind het te vroeg en rij door over de route. Sinds vanochtend zit ik weer op de route die ik thuis had verzonnen. Ik fiets 33km van de etappe van morgen af en vind het wel goed zo. Het is nog steeds vroeg, maar ben moe genoeg om te stoppen. Voor het eerst zijn het niet m’n benen die roepen dat ik moet stoppen. Ik zet m’n tent op en zodra deze staat doe ik een snelle lunch. Dan begint het in de verte te donderen en hier begint het te waaien. Niet veel later komt er water naar beneden. Ik de tent in en met een muziekje op een boekje lezen. Dat doe ik dan wel met m’n ogen dicht. Om 18:00 uur kom ik weer bij kennis, het is weer droog en ik ga een wienerschnitzel eten in de bistro van de camping. Het bestellen leek inefficiënt te gaan, maar het bleek dat de dames achter de toonbank een aantal grote orders hadden. Sneller dan verwacht krijg ik mijn plate. Tijdens het eten kijk ik eens rond in de Bistro. Het zit lang niet vol, maar er zijn voldoende mensen om te observeren. Je moet weten dat dit weer een typische sta-caravan camping is. Geen kleintje. Er staan circa 300 stacaravans en zo te zien 1 tent, de mijne. Ik denk dat 20 á 30% van de stacaravans op dit moment bewoond is. Zo te zien veel volk dat er niet van houdt zich te verplaatsen. Zo zit er ook een familie in de bistro. Kind van een jaar of 6 heeft 1 stoel nodig, pappa 2 en mamma 3. 1 om op te zitten en 2 om de vetkwabben te ondersteunen. Mamma heeft de bestelling gedaan en waggelt van toonbank naar het tafeltje om het bestelde neer te zetten. Iets verder zit een jong stelletje. Man en vrouw, beide sporten wel zo te zien. De man eet een hamburger, maar kan die best gebruiken. De vrouw is wellicht vegetarisch en drinkt alleen wat water uit een bidon. Net als ik volgt ze de procedere bij het niet-vegetarische gezin. Een nieuw bord wordt op de toonbank gezet. Een vette worst op een berg van patat, zo te zien nog meer patat dan ik bij mijn schnitzel kreeg en dat was al een berg die over het randje van het bord hing. Aan een lege fles mayonaise heeft de vrouw niet genoeg, dus wordt een volle fles bijna leeg geknepen. Als blijkt dat dit bord bestemd is voor het kind, donderen de ogen van de vegetarische vrouw haast op het bord van haar man. Ze lijkt te willen ingrijpen, maar blijft toch zitten.
Het kind is niet dik, maar dat kan nooit lang meer duren.
Ik ga vroeg slapen, als ik maar geen nachtmerries krijg van borden vol met mayonaise.