Dag 36, Naaktslakken

Dokkedal – Truust (119km)
Geen nachtmerries gehad, dat valt weer mee. Ik loop een dag voor op planning. De geplande lange routes verdeel ik over de komende dagen. Eigenlijk had ik dat al gedaan door gisteren door te rijden. Ik heb alleen nog een route van 175km staan, en die splits ik over twee dagen, zodat ik de geplande datum (woensdag) vlak bij Lübeck ben. Donderdag en vrijdag zijn dan volledige rust dagen, waarbij ik m’n fiets misschien even kan opknappen (smeren eigenlijk alleen) en de Durano Plus banden weer onder m’n fiets zetten zodat het iets soepeler rijdt dan met de Marathon Plus banden. Vandaag is het net als gisteren heel de tijd dreigend weer. Gaat het wel of niet regenen. Uiteindelijk 2 buitjes over me heen gehad, valt mee. Het is niet koud. Ik volg weer voor een groot gedeelte een fietsroute. Ineens is de route weer veranderd in een gravel-pad. Te ver om terug te rijden, dus ik rij door. Argwanend kijk ik wel naar het bordje “Doodlopende weg”. De ge-asfalteerde weg loopt tot een natuur-centrum en bij het begin van de gravelweg staat dat bordje dus. Het is een fietsroute en er komt vast wel een einde aan het gravel-gedeelte en hier zijn nog geen echte heuveltjes, die krijg ik straks pas. Ik rij door. En jawel, ik had gelijk. Na 2,5 km houdt het gravel-pad op. Eigenlijk houdt alles daar op. Het bordje doodlopende weg was best wel terecht. Er loopt wel een pad, maar dat is meer een karrespoor. Geen zin om terug te gaan en ik heb de banden met grof profiel nog steeds op mijn fiets zitten, dus ik zet door. Na nog een kilometer houdt ook het karrespoor op. Het is nu nog slechts een single track die behoorlijk overwoekerd is. Vertwijfeld stap ik uit en loop de jungle in. Ik zie dat de single track slechts een meter of 20 lang is en dan kom ik weer op een gravel/zandpad. Zachtjesaan wordt de route weer beter en uiteindelijk komt de verlosser in de vorm van een asfalt weg. Een ander deel van de route is echter bijzonder goed te noemen. Een oude spoorbaan is omgebouwd tot fietspad. Ik kijk nog eens en herken ineens van alles om me heen. Dit pad heb ik ook op de heenweg genomen. In andere richting voor alle duidelijkheid.
Hier en daar is het asfalt nat en zie dat verschrikkelijk veel naaktslakken de weg oversteken. Ik denk dat ze depressief zijn. Ze hebben geen huis en het is niet heel mooi weer. Waarom die massale zelfmoordpoging om de overkant van de weg te halen? Wat ik ook niet begrijp is dat blijkbaar alle slakken de overkant halen, want ik zie geen enkele platte slak. Of een platgereden slak ziet er uit als een plasje water. Dat kan ook. Dan heeft het hier helemaal niet geregend.
Eindelijk heb ik een middelvinger gezien. De eerste deze vakantie. Natuurlijk bedoel ik niet mijn eigen middelvinger(s). Nietsvermoedend fiets ik over de weg. Uit tegengestelde richting komt een auto aangereden. Hij tutert en steekt zijn middelvinger op. Ik zwaai vrolijk terug, geen idee wat zijn probleem is, maar ik hoop dat hij er met z’n psychiater uit kan komen. Verder op de route, ik ben bijna op de camping, rijdt een auto voorbij en gooit iemand een half leeg/vol blikje bier voor m’n fiets. Nou ja, als je een meter of 30 voor m’n fiets kan noemen dan. Rare jongens die Denen.
Vandaag alweer mijn tweede lekke band van de vakantie gehad. Deze keer had een scherp steentje het rechter wiel van m’n karretje geperforeert. Even snel plakken en weer op weg. Oja, wat me eerder al opviel (maar weet niet of ik dat ook had opgeschreven), er lopen hier in Denemarken ontzettend veel wilde fazanten. Ook dat is wildlife (net als die slakken).
PS, de koekoek is ook weer terug.