Dag 57 (GBSR 14), Langs Rusland

Šilinè – Harsz (220km)
Weer mijn eigen tempo rijden. Het wordt een lange tocht vandaag en als ik naar boven kijk lijkt het ook warm te worden. Als één van de eersten rij ik de weg op. Eerst een wat grotere weg, maar al snel gaat de route over kleinere wegen. Hier en daar is de weg bobbelig. Ook wordt de omgeving glooiender dan gisteren. We naderen de Russische grens, je kan de bomen in Rusland zien liggen. Ze zien er hetzelfde uit als in Litouwen. Markus haalt mij voor de zoveelste keer in. Hij rijdt hard, maar stopt regelmatig om ergens rond te kijken. In een dorpje zie ik hem vanaf rechts de route weer oprijden. Hij is even wezen kijken bij de grenspost met Rusland. Deze zat potdicht vertelt hij. Iets buiten het dorpje wijkt hij van de track af en gaat naar rechts. Hij zal wel weer even ergens gaan kijken. Hij ziet mij rechtdoor gaan en schreeuwt dat ik verkeerd ga. Maan mijn track gaat echt rechtdoor. Het blijkt dat Dieter gisteravond een route-wijzigings-voorstel heeft gedaan om een 7km lange onverharde weg te ontwijken. En hier begint de Dieter-detour. Waarschijnlijk is dit besproken op het moment dat ik aan het douchen was. Markus geeft aan hoe de Dieter-detour loopt en sprint er weer vandoor. De detour is ongeveer 30km lang, maar de totale lengte van de trip van vandaag blijft hetzelfde. Het hele stuk blijven we vlak langs een meer en de Russische grens rijden. Niet dat je daar echt iets van ziet. Van het meer wel. In een supermarkt probeer ik nog wat Litouwse Lita’s op te maken. Ik koop wat zalm voor op brood, dat wordt mijn lunch. Vlak voor de Poolse grens stop ik om wat te drinken. Een politie of grenspatrouille wagen stopt ook en we praten wat in half-Duits. Na een minuut of 5 zeggen we doei en ik klim de heuvel op met de fiets. Iets verder, ongeveer 100m voor de grens met Polen, staan de mannen met hun auto in een zijweg geparkeerd om lachend foto’s te maken van de fietsen die voorbij komen.
De Dieter-detour komt terug op de orginele track. Het landschap blijft glooiend en de weg hobbelig. In een plaatsje krijgen we zelf wat kasseien voor de kiezen. Het stikt hier van de ooievaars. Hier vliegen ongeveer net zoveel ooievaars rond als bij ons mussen. Alleen met de hitte hier vallen ze niet van het dak maar van de electriciteitspalen. Na 220km kom ik op de camping aan. Een aantal fietsers zit op het terrasje. Samen met Kees en Pier fiets ik naar de plaats waar we straks de tenten moeten opzetten en duiken het meer in. Nou ja, dat wil zeggen, we waden eerst 500m door het ondiepe water en kunnen dan pas zwemmen.
Erwin is nog niet met de bezemwagen gearriveerd, dus ik kan nog geen droge broek aantrekken. Dan maar met m’n natte broek op het terrasje zitten. Het duurt een behoorlijke tijd voor Erwin op de camping is. Ook krijgen we hem niet telefonisch te pakken. Achteraf blijkt dat hij zijn telefoons (hij heeft er twee) heeft uitgezet. Door het slechte wegdek heeft hij dusdanig last van zijn rug gekregen dat hij meerdere keren lange tijd is gestopt.
Na het eten kunnen we de tenten opzetten en douchen. Van de laatste 70km was ik een beetje gaar geworden, maar dat lijkt vooral met de hitte te maken te hebben. Mijn benen werken nog steeds en slaap kan ik met de rustdag wel inhalen.