Dag 38, Gesmeerd
Blijf op de hoogte en volg Johann
30 Juni 2014 | Duitsland, Medelby
Kolding – Medelby (102km)
Voordeel van slapen in een hotel is dat je weinig hoeft in- of uit te pakken. Ik ben dus ook snel weer onderweg. De eerste 10 km gaan weer omhoog. Ik wordt ingehaald door een man op een mountiabike. Hij stopt, maakt een foto van mijn fiets en haalt me weer in. Met een gangetje van ongeveer 12km/h blijft de man ongeveer 100 meter voor me rijden. Ik hoef hem ook niet in te halen. Na zo’n 10 km heeft hij eindelijk een andere route te pakken. Tegelijkertijd wordet het nou vlak en loopt het langzaam naar beneden. Het tempo gaat weer naar 25 á 30 km/h. De wegen zijn goed en de route blijft nu over rustige wegen gaan. Hier in het zuiden van Denemarken doen ze niet aan gravel-paden. Sterker nog, sommige paden lijken wel speciaal voor mij geasfalteerd. Het loopt gesmeerd en al snel heb ik zo’n 60 km erop zitten. Tijd voor lunch. De voorpoot van m’n fiets kraakt een beetje en ik besluit hem te smeren. Het is vrij dikke olie en het gaatje in het dopje is vrij klein, dus ik moet altijd behoorlijk knijpen om olie uit het flesje te laten druppelen. Ik hou het busje schuin boven de veerpoot en knijp. PLOP hoor ik. Ik zal het niet verder omschrijven maar het komt erop neer dat de binnenkant van mijn fiets nu behoorlijk gesmeerd is. En het flesje olie leeg.
Het blijft de hele dag uitstekend fietsweer en er is vrijwel geen heuvel meer te bekennen. Vlak na de Duitste grens heb ik mijn doelstelling van 100km voor vandaag gehaald en rij naar een camping die op mijn route ligt. Om de batterij van mijn verlichting op te laden leen ik een aansluitsnoer bij de receptie. Blijkbaar wordt dat niet al te vaak gevraagd, want de dame achter de balie moest behoorlijk zoeken naar deze campingstekker. Als ik volledig geìnstalleerd ben komt er een oudere Deen naar me toe en we praten wat. Hij staat met zijn vrouw en een kleinkind met een camper schuin tegenover mij. Als hij alweer een tijdje terug is in de camper komt zijn vrouw (Mona) op me af en vraagt of ik zo zin heb om mee te eten. Daar zeg ik geen nee tegen. Na het eten keuvelen we wat. Olivier (het kleinkind) baalt een beetje dat hij geen Engels spreekt of ik geen Deens, maar fleurt weer op als hij foto’s mag maken van mijn fiets. Om half tien (geen idee hoe laat het was, maar zal wel zoiets geweest zijn) vond ik het wel genoeg en heb ik afscheid genomen van deze vriendelijke Denen.
Voordeel van slapen in een hotel is dat je weinig hoeft in- of uit te pakken. Ik ben dus ook snel weer onderweg. De eerste 10 km gaan weer omhoog. Ik wordt ingehaald door een man op een mountiabike. Hij stopt, maakt een foto van mijn fiets en haalt me weer in. Met een gangetje van ongeveer 12km/h blijft de man ongeveer 100 meter voor me rijden. Ik hoef hem ook niet in te halen. Na zo’n 10 km heeft hij eindelijk een andere route te pakken. Tegelijkertijd wordet het nou vlak en loopt het langzaam naar beneden. Het tempo gaat weer naar 25 á 30 km/h. De wegen zijn goed en de route blijft nu over rustige wegen gaan. Hier in het zuiden van Denemarken doen ze niet aan gravel-paden. Sterker nog, sommige paden lijken wel speciaal voor mij geasfalteerd. Het loopt gesmeerd en al snel heb ik zo’n 60 km erop zitten. Tijd voor lunch. De voorpoot van m’n fiets kraakt een beetje en ik besluit hem te smeren. Het is vrij dikke olie en het gaatje in het dopje is vrij klein, dus ik moet altijd behoorlijk knijpen om olie uit het flesje te laten druppelen. Ik hou het busje schuin boven de veerpoot en knijp. PLOP hoor ik. Ik zal het niet verder omschrijven maar het komt erop neer dat de binnenkant van mijn fiets nu behoorlijk gesmeerd is. En het flesje olie leeg.
Het blijft de hele dag uitstekend fietsweer en er is vrijwel geen heuvel meer te bekennen. Vlak na de Duitste grens heb ik mijn doelstelling van 100km voor vandaag gehaald en rij naar een camping die op mijn route ligt. Om de batterij van mijn verlichting op te laden leen ik een aansluitsnoer bij de receptie. Blijkbaar wordt dat niet al te vaak gevraagd, want de dame achter de balie moest behoorlijk zoeken naar deze campingstekker. Als ik volledig geìnstalleerd ben komt er een oudere Deen naar me toe en we praten wat. Hij staat met zijn vrouw en een kleinkind met een camper schuin tegenover mij. Als hij alweer een tijdje terug is in de camper komt zijn vrouw (Mona) op me af en vraagt of ik zo zin heb om mee te eten. Daar zeg ik geen nee tegen. Na het eten keuvelen we wat. Olivier (het kleinkind) baalt een beetje dat hij geen Engels spreekt of ik geen Deens, maar fleurt weer op als hij foto’s mag maken van mijn fiets. Om half tien (geen idee hoe laat het was, maar zal wel zoiets geweest zijn) vond ik het wel genoeg en heb ik afscheid genomen van deze vriendelijke Denen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
